Wirtualne Muzeum Ożarów Mazowiecki przedstawia Odwiedzającym zebrane materiały dotyczące ożarowskiej Ochotniczej Straży Pożarnej. Czynimy to dokładając naszą cegiełkę do przypadającego 18 styczniu 2024 roku Jubileuszu stulecia OSP Ożarów Mazowiecki.
Oznaczamy te publikacje poniższym znakiem:
Ochotnicza Straż Pożarna w Ożarowie przeżywa w 2024 roku jubileusz stulecia istnienia. Działała, budowała zespół, szkoliła umiejętności, zbierała sprzęt w dwóch siedzibach: przy ulicy Ożarowskiej i ulicy Floriana, której fragment (od Kolejowej do Poznańskiej został przemianowany na Strażacką wraz z wybudowaniem w tym miejscu nowej strażnicy). Pierwsze 40 lat działalności upłynęły przy ulicy Ożarowskiej. To w przybliżeniu ulica równoległa do Poznańskiej, przesunięta względem niej na północ. Istotne dla początków działalności Straży były dwie kamienice stojące przy Poznańskiej a właściwie to ludzie czyli ich właściciele. To kamienica Wacława Kargola i druga Stefana Matysa.
Dawna kamienica Wacława Kargola. Współcześnie pralnia i dobudowana część firmy Colibers.
Wacław Kargol (1898-1977) był współzałożycielem Ochotniczej Straży Pożarnej, sponsorem i honorowym strażakiem,
Wacław miał dwie córki Wacławę i Annę. W kamienicy mieszkał też jego młodszy brat Kazimierz (1904-1990), który miał córkę Lusię (mieszkająca w Ożarowie Lucyna Trykosko), I syna Wojciecha (mieszka w Gdańsku). Oprócz tego w kamienicy wynajmowane były mieszkania. Lokatorem była rodzina Łazowskich, z której Eugeniusz i Edmund byli związani ze strażą.
Na tyłach swojej kamienicy prowadził masarnię i sklep mięsny. Wspierał strażaków, miał gest. Goście zawsze wychodzili z wędlinowymi i mięsnymi prezentami. Kargolowie byli bardzo bogatymi gospodarzami.
Stały tam też stajnie. Wacław Kargol użyczał swoich koni do wyjazdów bryczką na akcje pożarnicze. Według ustnego przekazu, konie same opuszczały stajnie na dźwięk dzwonków strażackich wzywających do wyjazdu na akcję.
Druh Wacław Kargol został Honorowym Dożywotnim Członkiem OSP Ożarów.
Dawna kamienica Stefana Matysa. Współcześnie Hotel „Bida z nędzą”. W środku elewacji frontowej (od ulicy Poznańskiej) jest sień prowadząca przez cały budynek na jego tyły.
Stefan Matys podarował OSP w Ożarowie część działki (o szerokości wyznaczonej długością kamienicy) od strony ulicy Ożarowskiej.
Fragment mapy z działką Stefana Matysa. Na dole działki od strony ulicy Poznańskiej zaznaczona kamienica Matysa z sienią na przestrzał, a część działki z wylotem na ulicę Ożarowską ofiarowana Ochotniczej Straży Pożarnej.
Rejestracja OSP Ożarów
OSP w Ożarowie formalnie została zarejestrowana sto lat temu, 18 stycznia 1924 roku.
W jej historii możemy przeczytać:
„W dniu 18 stycznia 1924 roku w Urzędzie Wojewody Warszawskiego pod numerem 574 Rejestru Stowarzyszeń i Związków zarejestrowano Towarzystwo Straży Ogniowej Ochotniczej w Ożarowie pow. warszawskiego.
Założycielami Towarzystwa byli:
Michał Zabłotniak (w Wiki Robert) Prezes, Edmund Langer viceprezes, Ludwik Skórkowski – sekretarz, Ignacy Perz-naczelnik, Jan Pietraszkiewicz – z-ca naczelnika.
Skład korpusu straży:
Dowódca I oddziału Eugeniusz Kwiatkowski, z-ca Tadeusz Rubik
Dowódca II oddziału Zenon Chojnacki, z-ca Stanisław Białek, Adjutant Leonard Górecki (mieszkał 3 Maja 6 w kamienicy Skórkowskich).
Strażacy: Eugeniusz Łazowski, Edmund Łazowski, Eugeniusz Lubański, Jan Sztyk, Feliks Kotuszewski, Franciszek Dworak, Kazimierz Golczyński, Kazimierz Siemiątkowski, Kazimierz Kunce, Maksymilian Dróździel, Feliks Berkowski, Majer Borsztajn, Josek Werthaim, Władysław Skórkowski, Szlama Berychowski.
Komisja rewizyjna: Antoni Puczkowski, Julian Smoliński, Antoni Fiut”.
Działalność i wyposażenie OSP Ożarów
Strażacy już w 1925 roku zaczęli stawiać murowaną remizę na podarowanej przez Stefana Matysa działce z wejściem od ulicy Ożarowskiej. Intensywnie zbierano pieniądze na budowę i wyposażenie, na organizowanych dochodowych zabawach i zespołowym wykonywaniu różnych zleconych prac. Już w roku 1926 murowany budynek remizy strażackiej został oddany do użytku. Ogromnego wsparcia dostarczali okoliczni gospodarze, mieszkańcy Ożarowa i sympatycy Straży.
Siedziba OSP przy Ożarowskiej. Mapa inwentaryzacyjna z 1943 roku uaktualniona w 1958. Zabudowa działki konsultowana z druhem Leszkiem Stachlewskim.
Legenda
1 – wejście na działkę OSP z ulicy Ożarowskiej
2 – murowany budynek pierwszej remizy, oddany do użytku w 1926 roku
3 – w latach powojennych, w 1955 r. miejsce projektora filmów
4 – drewniane garaż przystosowane dla dwóch samochodów, po wojnie w części budynku od południowej strony warsztat ślusarski
5 – furtka do przesmyku między działkami pozwalającego dojść piechotą do ulicy Poznańskiej
6 – murowany budynek straży z 1935 roku, w okresie okupacji kuchnia i stołówka dla najbiedniejszych mieszkańców
7 – mieszkanie gospodarza straży (dozorcy), budynki z 1958 roku
9- zabudowania straży z 1958 roku
Do wyjazdów na akcje wzywały strażackie dzwonki. W późniejszych latach były to syreny z Hurty Szkła Ansgarego Kamińskiego, która znajdowała się po południowej stronie ulicy Poznańskiej, naprzeciwko siedziby straży.
Na wezwania wyruszano bryczką konną.
Znów zacytujemy historię OSP: „W tym czasie straż posiadała już kompletny sprzęt gaśniczy i ratowniczy: przenośną sikawkę czterocalową, przenośny hydrofor z cylindrem leżącym, drabinę Szczerbowskiego, Drabinę francuską, dwie drabiny hakowe, sprzęt burzący i uzbrojenie osobiste. Ponadto 3 beczkowozy dwukołowe do zaprzęgu konnego. W ówczesnych czasach, remiza oraz sprzęt odpowiadały całkowicie wymogom techniki pożarniczej”.
Dopiero w 1935 roku straż zakupiła swój pierwszy samochód, znów głównie dzięki sponsorom. Był to samochód marki Ford, na którym skarosowano nadwozie pożarnicze typu otwartego. W rodzinach strażaków zachowało się trochę zdjęć z uroczystości poświęcenia tego samochodu 20 października 1935 roku.
Poświęcenia dokonał ks. Franciszek Dyżewski, proboszcz (1928-1953) parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Źbikowie. Zdjęcie z kolekcji Stanisława Wołkowa.
Pierwszy z prawej w mundurze galowym, przedwojenny inspektor straży ogniowej Zygmunt Holewiński, mieszkaniec Ożarowa, więzień Oświęcimia, po zakończeniu wojny powrócił do Ożarowa i działał w Państwowej Straży Pożarnej, pierwszy od lewej też w mundurze galowym przedwojenny pierwszy naczelnik OSP w Ożarowie Ludwik Skórkowski, zmobilizowany w 1939 roku, nie powrócił z wojny. Zdjęcie z kolekcji Stanisława Wołkowa.
Drugi od lewej w mundurze galowym, przedwojenny inspektor straży ogniowej Zygmunt Holewiński, mieszkaniec Ożarowa, więzień Oświęcimia, po zakończeniu wojny powrócił do Ożarowa i działał w Państwowej Straży Pożarnej, trzeci od lewej też w mundurze galowym przedwojenny pierwszy naczelnik OSP w Ożarowie Ludwik Skórkowski, zmobilizowany w 1939 roku, nie powrócił z wojny. Zdjęcie z kolekcji Stanisława Wołkowa.
Samochód marki Ford, na którym skarosowano nadwozie pożarnicze typu otwartego. 20 października 1935 roku. Zdjęcie ze zbiorów OSP Ożarów opisane przez druha Leszka Stachlewskiego..
Zdjęcie ze zbiorów OSP Ożarów opisane przez druha Leszka Stachlewskiego..
Poświęcenia dokonał ks. Franciszek Dyżewski, proboszcz (1928-1953) parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Źbikowie. Zdjęcie ze zbiorów OSP Ożarów.
W 1935 r. poświecono nowy, ogrzewany garaż wraz z pokojem mieszkalnym dla gospodarza straży (dozorcy). Ówcześnie funkcję tę pełnił Eugeniusz Lubański. W późniejszych latach funkcje tę pełnił Franciszek Kowalski (1886-1963) i Stanisław Koprzak (1908-1977).
Ćwiczenia strażackie przed garażami z dobudowanym pokojem dla gospodarza domu. We wspomnieniach pana Leszka Stachlewskiego w jednym z nich garażował Federal z cysterną a drugim samochód ciężarowy Bedford.
Drużyna strażacka na Ożarowskiej. Od lewej: Zygmunt Holewiński, Edmund ( od WMOM – chyba Eugeniusz) Łazowski, cywil nn, strażak nn, strażak nn, Edward Kiedrowski i reszta nn. Zdjęcie po 1935 roku Zdjęcie z kolekcji Krystyny Dąbrowskiej.
OSP Ożarów w czasie okupacji (1939-1945)
Pierwszy samochód straży został zarekwirowany przez niemieckiego okupanta już w 1939 roku.
Początek działalności konspiracyjnej w Ożarowie to Ochotnicza Straż Pożarna.
Posłużę się tutaj fragmentem opisu oficera ds.. organizacyjnych komórki AK w Ożarowie Władysława Wodzyńskiego, znajdującym się we wpisie Kazimierz Reicher (1892-1944) – konspiracyjna działalność i śmierć:
„…dzieje konspiracji na terenie Ożarowa od chwili powstania tj. od listopada 1939 roku. W tym to miesiącu przyjechał na teren Ożarowa Teodor Ozdobiński, starszy inspektor w randze kapitana pożarnictwa na powiat warszawski i dał sygnał do organizowania się strażaków dla kontynuowania walki z okupantem.
Reprezentował on organizację wojskową spod znaku Z.O.R.(Związek Odbudowy Rzeczypospolitej). W kilka dni później tj. 29 listopada została zaprzysiężona przez księdza Stanisława Wierzbicę SAC, rektora seminarium księży Pallotynów w Ołtarzewie, pierwsza grupa organizatorów siatki konspiracyjnej w Ożarowie.
Byli to:
Eugeniusz Kwiatkowski – komendant,
Władysław Wodzyński – oficer organizacyjny,
Kazimierz Reicher – skarbnik
Zygmunt Holewiński – kwatermistrz.
W pierwszych dniach lutego 1940 roku grupa nasza została przejęta przez Komendę Obwodu VII Zgrupowania „Obroża” wchodzącą w skład mandatowej organizacji Związku Walki Zbrojnej. Bezpośrednio po włączeniu naszej grupy do Z.W.Z. dowództwo Rejonu przejął „Leon” major Marian Kęsicki.
[…]Zadania postawione Rejonowi zmierzały do przygotowania społeczeństwa do powstania powszechnego. Osiągniecie tego celu napotykało na trudności z uwagi na duże nasycenie terenu kolonistami niemieckimi i mogło być możliwe tylko przy ofiarnej współpracy wszystkich komórek organizacyjnych naszego sztabu. Jednym z pierwszych zadań dla naszego Rejonu było podniesienie na duchu społeczeństwa i przygotowanie go do wytrwania i walki z okupantem”.
Działania konspiracyjne komórki powołanej przy Straży są opisane w kilku publikacjach, które można znaleźć w regionaliach Biblioteki Publicznej w Ożarowie Mazowieckim.
W historii OSP możemy tez przeczytać: „W okresie okupacji wobec konieczności uruchomienia kuchni dla dożywiania najbiedniejszej ludności, straż oddała do użytku część remizy, organizując kuchnię i stołówkę. Strażacy prowadzili kwesty od rolników dla zaopatrzenia kuchni w warzywa i artykuły spożywcze. Równocześnie prowadzono szkolenie pożarnicze i wojskowe członków czynnych”. Na planie działki Straży przy Ożarowskiej miejsce tej stołówki oznaczone numerem 6.
Strażacy, po zakończeniu wojny uhonorowali 6 druhów, którzy ponieśli śmierć z rąk okupanta.
Można o tym przeczytać OSP Ożarów w Przeglądzie Pożarniczym 1947:
Tablicę im poświęconą umieszczono w centrum miasta przy krzyżu ufundowanym przez strażaków w 1948 roku a stojącym w miejscu starego, zniszczonego krzyża.
Przeczytasz o tym we wpisie: „Pamięci druhów, którzy zginęli” – Gazeta Strażacka 1948:
oraz
Krzyż w centrum Ożarowa Mazowieckiego:
 |
 |
Po lewej: Krzyż strażacki po remoncie w 2005 roku z kolekcji druha Leszka Stachlewskiego.
Po prawej: Krzyż Strażacki po remoncie w 2023 roku. Zdjęcie z kolekcji Kazimierza Konstantego Stachurskiego.
Tablica na krzyżu strażackim
Oddali życie za Polskę
1939-1945
Łazowski Edmund
Łuczak Wacław
Pawelec Stanisław
Reicher Kazimierz
Skórkowski Władysław
Wołkow Stefan
Lata powojenne
Rok 1948
W Gazecie Strażackiej z 1948 rokumożemy przeczytać jakie było wyposażenie OSP Ożarów pod koniec 1948 roku.
Pierwszy samochód został nabyty w 1935 roku, motopompa marki „Lis” w 1936 roku, druga w 1942 r. Samochód nabyty przed wojną został zabrany przez Niemców w roku 1939. Drugi wóz gaśniczy nabyła Straż i skarosowała sposobem gospodarczym w latach 1942-43.
Do zmotoryzowania Straży w r. 1935 przyczynili się: Prezes Z. Holewiński, b. naczelnik Władysław Skórkowski, Leonard Górecki oraz Eugeniusz Lubański (gospodarz straży).
W roku 1947-48 wybudowano z baraku nabytego od wojska salę ze sceną do zebrań i zabaw oraz specjalne pomieszczenie (izbę) dla harcerzy.
W roku 1947 zakupiono z demobilu drugi samochód autopompę „Magirus”, który własnymi siłami został doprowadzony do stanu używalności i oddany do użytku Straży w roku bieżącym (dop. 1948). Poza tym w okresie od 1940 do 1943 roku zakupiono 36 hełmów znormalizowanych, drabinę Szczerbowskiego, kombinezony, uzupełniono sprzęt, mundury itp. Sąsiedzkiej straży pożarnej w Borzęcinie ofiarowano bezpłatnie 35 hełmów i drabinę Szczerbowskiego.
Obecnie (w 1948 r.)straż w Ożarowie posiada: autopogotowie na podwoziu marki „Ford”, autopompę „Magirus”, drabinę francuską i Szczerbowskiego, 2 drabiny hakowe oraz 2 motopompy (DKW i Leopolis II-ej wielkości).
Lata 1949-1964 straży na Ożarowskiej
Strażacy przy ulicy Ożarowskiej.
Straż nabyła też pierwsze samochody ciężarowe, które wyjeżdżały również na akcje ale też były wynajmowane a zarobione pieniądze wpływały do budżetu Straży.
Marianna z d. Michalak (1912-1989) i Edward (1905-1965) (w mundurze OSP, medal X lecia PRL, medal za dobrą pracę) Kiedrowscy. Zdjęcie z kolekcji Krystyny z Kiedrowskich Dąbrowskiej.
Pogrzeb strażaka
Druh Edward Kiedrowski zmarł w grudniu 1965 roku. Wóz strażacki wiózł trumnę na cmentarz w Ołtarzewie.
Grudzień 1965 roku. Pogrzeb druha Edwarda Kiedrowskiego. Samochód strażacki Z kolekcji Krystyny Dąbrowskiej.
Kino „Strażak” na Ożarowskiej
Trzej druhowie – Eugeniusz Łazowski (1899-1972), Stanisław Koprzak (1908-1977, gospodarz Straży) i Antoni Jaczewski (1917-1964) zainwestowali własne pieniądze i zakupili aparaturę filmową 16 mm. We własnym zakresie urządzono i wyposażono salę kinową. W 1955 roku zaczęło działalność „KINO związkowe STRAŻAK”.
 |
 |
 |
Przez kilka lat kino to było podstawą finansową jednostki. Sala kinowa była urządzana w najstarszej remizie strażackiej (nr 2 na planie działki Straży), gdzie od wschodu stał projektor, od zachodu ekran a krzesła wypełniały sale remizy. Projekcje filmowe odbywały się raz w tygodniu, w soboty lub niedziele. Filmy wypożyczano w Warszawie.
Pan Leszek Stachlewski pamięta, że kinooperatorem był Janek Nowakowski. Były wyświetlane filmy o Winnetou, a specjalnie dla dorosłych La Strada z 1954 roku w reżyserii Federico Felliniego z Giuliettą Masiną i Anthony Quinnem w rolach głównych.
Seria westernów o przygodach Winnetou, wodza Apaczów była produkcji niemiecko-włosko-jugosławiańskiej. W rolę indiańskiego wodza wcielał się francuski aktor Pierre Brice. Bardzo prawdopodobne, że w kinie „Strażak” były wyświetlane pierwsze z westernów, jak „Skarb w Srebrnym Jeziorze”, „Złoto Apaczów”, „Ostatni renegaci”, „Ostatnia walka”, „Winnetou w Dolinie Sępów” czy „Winnetou i Old Shatterhand”.
Warsztat ślusarski
Do 1960 roku strażacy prowadzą drobne prace inwestycyjne na terenie placu przy ulicy Ożarowskiej. Nadal działa kino „STRAŻAK”, w dobudowanym trójboksowym drewnianym garażu rozpoczyna działalność warsztat ślusarski a w nim produkcja wiórek stalowych do wiórowania warsztatów. Wynajmuje się też salę taneczną w parku Ołtarzewie TMO.
Budowa nowej strażnicy przy ulicy Strażackiej
Działka przy Ożarowskiej stawała się za mała dla rozwijającej się jednostki OSP. Strażacy rozpoczęli mniej więcej w 1960 roku intensywną zbiórkę materiałów budowlanych i środków na ich zakup.
Przystąpiono też do oczyszczania terenu wzdłuż ulicy Strażackiej.
Porządkowanie terenu przy Strażackiej
Po lewej Eugeniusz Łazowski pośrodku Eugeniusz Stachlewski ojciec Leszka Stachlewskiego, gospodarz Stanisław Koprzak, Trzech w białych hełmach nn i jeden trzymający płytę nn. Zdjęcie z kolekcji Leszka Stachlewskiego.
W tle od lewej Eugeniusz Łazowski, Zygmunt Holewiński, Stanisław Koprzak. Zdjęcie z kolekcji Leszka Stachlewskiego.
Domek po lewej mieszkalny, stał frontem do Poznańskiej i teraz stoją tu pawilony GS. Murowany budynek mieszkalny należał do Huty Szklanej. Po prawej stronie licząc od lewej Eugeniusz Łazowski, Zygmunt Holewiński, Stanisław Koprzak. Zdjęcie z kolekcji Leszka Stachlewskiego.
Rok ok. 1960. Porządkowanie terenu przy ulicy Strażackiej, Zdjęcie z kolekcji Leszka Stachlewskiego.
- Od lewej:
- Leszek Stachlewski – syn strażaka Eugeniusza Stachlewskiego, członek Młodzieżowej Drużyny Strażackiej, naczelnik OSP przez 46 lat (od 1970 do 2016),
- Stanisław Koprzak – gospodarz OSP Ożarów, z zawodu szewc, mieszkał i miał zakład przy Poznańskiej, (mieszkał w murowanym domu, który teraz podniesiono do piętra w miejscu, gdzie był komis samochodowy. Przed tym budynkiem był drewniak, w którym Stanisław Koprzak prowadził zakład szewski. Potem podzielono drewniak na 4 izby i w jednej z nich mieszkał Ryszard, syn Stanisława a ojciec Andrzeja.
- Kazimierz Wiatrowski, sekretarz OSP Ożarów, zamieszkały ul. 11 Listopada
- Zygmunt Holewiński (1898-1989), prezes OSP od 18.09.1932 do 31.01.1937 i po wojnie od maja 1945 do 1950
- Eugeniusz Łazowski(1899-1972), naczelnik OSP Ożarów w latach 1939 – 1972
Znów oddajemy głos zapisom historii OSP Ożarów:
„w 1962 Walne Zebranie OSP przyjęło uchwałę o przystąpieniu do budowy. Powołano komitet budowy strażnicy, na czele którego stanął przewodniczący Osiedlowej Rady Narodowej Ożarowa Waldemar Urbaniak. Po załatwieniu wszystkich formalności, jesienią 1962 przystąpiono do kopania fundamentów i ich zalewania. W 1963 postawiono strażnicę w stanie surowym oraz wybudowano dwupiętrową drewnianą wspinalnię. W latach 1964-1965 prowadzono prace wykończeniowe i w październiku 1965 oddano do użytku nową strażnicę (na ul. Strażackiej). Jej oddanie połączono z jubileuszem 40-1ecia OSP Ożarów. W czasie tej uroczystości odznaczenia otrzymali najbardziej aktywni członkowie Komitetu Budowy Strażnicy, członkowie zarządu i strażnicy”.
Teren i zabudowania OSP przy ulicy Ożarowskiej zostały wydzierżawione ówczesnemu Wojewódzkiemu Zakładowi Urządzeń Pożarniczych. Opłata czynszowa zwiększała zasobność kasy jednostki Straży.
Na zakończenie materiały dotyczące orkiestry strażackiej.
Orkiestra strażacka
W kolejnym, 1925 roku, przy straży zaczęła działać orkiestra. Jej kapelmistrzem został Piotr Latko, a jego zastępcą Leonard Górecki.
„W skład orkiestry weszli: Henryk Gadzinowski, Zygmunt Latko, Leon Figaj, Wacław Kowalski, Wacław Pniewski, Daniel Cygling, Michał Tulik (1900-1972), Jan Pepla, Stanisław Kuberski, Franciszek Kret, Oswald Figaj, Aleksander Łuczak, Józef Wysocki, Stefan Kochanowski, Władysław Gołasiewicz, Stanisław Rosiński, Roman Lubański, Michał Kaszak, Wacław Janiszewski, Stanisław Tulik (1897-1971) , Aleksander Jaworski, Edward Palucha, Aleksander Pisarek, Lebioda i Edward Helman”. (Z historii straży).
Orkiestra strażacka intensywnie pracowała. W soboty i niedziele organizowane były zabawy w Parku Ołtarzewskim, na których przygrywała do tańca. Był przygotowywany bufet i sprzedawano bilety. Dochód był przeznaczany na zakup sprzętu gaśniczego i utrzymanie budynków.
Plakat zabawy strażackiej w Parku Ołtarzewskim w 1926 roku. O zabawach w Parku Ołtarzewskim możesz przeczytać we wpisie Sto lat zabaw w Parku Ołtarzewskim:
Zgodnie z zapisami w historii OSP, orkiestra działała 10 lat, do 1935 roku, kiedy ją rozwiązano a instrumenty będące własnością straży sprzedano, przeznaczając pieniądze na zakup sprzętu.
Zachowało się kilka zdjęć w kolekcji Pawła Zdanowicza członków orkiestry i ich rodzin. Wszystkie zdjęcia pochodzą z ok. 1935 roku.
Na pierwszym zdjęciu od lewej trzeci z trąbką Wacław Tulik (1910-1996), szósty od lewej z puzonem tenorowo basowym Michał Tulik (1900-1972), pierwszy od prawej z barytonem Leon Tulik (1908-1983).
Na mocno zniszczonym zdjęciu przed bębnem siedzi chłopiec Edward Tulik (1929-2017) syn Stanisława (1897-1971). Stojąca druga od lewej w mundurku to Stanisława Tulik (1925), córka Michała (1900-1972).
Trzecie zdjęcie wykonane pod budynkiem z szyldem SIELANKA. Nie wiemy, gdzie stał ten budynek. Może Sielanka to nazwa karczmy w okolicy. W górnym rzędzie czwarty od prawej lub piąty od lewej Michał Tulik (1900-1972) z córką Stanisławą (1925) (w mundurku). Na dole w pierwszym rzędzie drugi od prawej Stanisław Tulik (1897-1971) trzyma rękę na ramieniu syna Edwarda (1929-2017).
O braciach Stanisławie, Michale i Wacławie Tulikach przeczytasz we wpisie Rodzina Tulik – dziadkowie na wojnie 1920”.
W późniejszych latach orkiestra grała ale na swoich instrumentach.
Grażyna Lipska-Zaremba
OSP Ożarów!
Dziękujemy za stuletnią służbę
„Bogu na chwałę, bliźniemu na pożytek”.
Życzymy co najmniej kolejnych 100 lat!
