8 września 2014 roku, w święto Narodzenia Maryi Panny, czyli obchodzone w Polsce święto Matki Boskiej Siewnej ksiądz proboszcz z Łaźniewa odprawił nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i poświęcił nową figurę Matki Bożej w Święcicach.
Figura stanęła pod ogromnym żelbetonowym krzyżem na skrzyżowaniu Poznańskiej i drogi do Józefowa. Na uroczystość przybyli okoliczni mieszkańcy. Czasem majową porą w drodze do Błonia widziałam pod krzyżem grupę modlących się osób. To dla mnie było niezwykłe takie modlitewne skupienie mimo ryku przejeżdżających tirów i samochodów na ruchliwej obecnie trasie.
Jedna z obecnych osób, pani Wiesława Gołębiewska przyniosła pod krzyż starą, wypłowiałą teczkę papierową i zaproponowała wysłuchanie historii tego miejsca i krzyża. Włączyli się inni sąsiedzi opowiadając historię i momentalnie czas cofnął się o 60 a za chwilę o 150 lat.
W maju 1962 roku stojący na rozstaju dróg do Błonia i Józefowa drewniany krzyż, złamała wichura. Mieszkańcy wioski Święcice zorganizowali się szybko, miejscowy stolarz wykonał formę, zebrano materiały i odlano ogromny betonowy krzyż, który postawiono w nocy, gdyż tylko na taki czas można było „załatwić” dźwig, który podniósł tak duży ciężar. Nowoczesny krzyż stanął nieopodal miejsca starego, wiekowego krzyża. Dla ludzi wszystko było naturalne i oczywiste. Dla peerelowskiej władzy nie. Starania o legalizację krzyża trwały 4 lata. Ogromnie zaangażowany był ojciec pani Gołębiewskiej, pan Feliks Majewski, który nie tylko kompletował dokumentację ale i pilnował całej sprawy. Oglądałam pismo do Prezydium Rady Narodowej w Pruszkowie ówczesnego proboszcza (ks. Stefan Rostkowski) z parafii w Rokitnie, do której należały Święcice z prośbą o wyrażenie zgody na krzyż i nie karanie mieszkańców. Niestety wielu z nich ucierpiało, byli szykanowani, zatrzymywani przez milicję i nękani przez nią, były też aresztowania. Opowiadali pod krzyżem o tym, co wycierpieli ich rodzice.
Krzyż stał w tym miejscu od czasów Powstania Styczniowego z 1863 roku i był elementem tożsamości mieszkańców Święcic – ich historią.
Pan Grzegorz Kosiorek opowiadał, że jego ojciec Jan w miejscu drewnianego krzyża wraz z innymi wykopali 3 wiadra amunicji stosowanej do karabinów typu Mauser i pochodzącej najprawdopodobniej z 1939 roku. Do dziś ma taki nabój zostawiony na pamiątkę.
Ziemia, na której stał drewniany krzyż należała do Edwarda i Emilii Majewskich. Obecnie właścicielami są Edward i Maria Witkowscy, którzy opiekują się tym miejscem a pani Maria jest fundatorką figury Matki Bożej, remontów krzyża, aranżacji otoczenia.
Dawniej rozstaje wyglądały inaczej. Droga do Błonia i odchodząca od niej szosa na Józefów były wybrukowane kostką klinkierową pochodzącą z cegielni w Ołtarzewie kupionej w latach dwudziestych przez Władysława Grabskiego, autora reformy walutowej w II Rzeczpospolitej ale też naukowca, ekonomistę, historyka, ministra skarbu, dwukrotnie premiera, rektora SGGW. Cegielnia przy ulicy Ceramicznej spłonęła w pierwszych dniach II wojny światowej.
Dziś Ołtarzew jest dzielnicą Ożarowa, od Święcic dzieli nas 6 km a wieś należy do parafii Orionistów w Łaźniewie.
Grażyna Lipska-Zaremba
Nabożeństwo majowe 2021 rok, inauguracja 1 maja, majowe 3 maja i 6 maja
13 maja około 2 w nocy na skrzyżowaniu dróg w Święcicach wydarzył się wypadek. Tir wyjeżdżający z drogi z Płochocina wymusił pierwszeństwo a pędzący z dużą szybkością samochód osobowy jadący od Błonia Poznańską skręcił na prawo w kierunku krzyża i figury. Kierowca samochodu osobowego wyhamował na dużym krzewie i przęśle ogrodzenia. Na szczęście nie uderzył w betonowy krzyż ani w postument z figurą. W oczekiwaniu na likwidatora szkód majowe nabożeństwa ponad tydzień odprawiały się w takiej scenerii.
Od 20 maja 2021 roku nabożeństwa odprawiają się w uporządkowanej i przyozdobionej na nowo scenerii.
Po wypadku 13 maja 2021 roku na rozstajach dróg w Święcicach
Nabożeństwo majowe 2022 rok, inauguracja 1 maja, 5 maja, 20 maja
Nabożeństwo majowe 2023 rok, inauguracja 1 maja, majowe 2, 3 4 maja,20, 23 i 31 maja
Majowe w 2023 roku przyciągnęły mężczyzn. Cieszy nas to bardzo. Już nie tylko przyjeżdżał Rafał z Ożarowa ale i Kamil z Ożarowa – czasem przyjeżdżający z synem, Antoni z Płochocina, Sławek (z akordeonem) z żoną Danką z Opaczy, Jerzy z Grodziska Mazowieckiego,a nawet jeden raz był obecny Adrian z Józefowa.
