Nie znamy daty wybudowania piętrowej kamienicy z numerem 21 po lewej stronie Mickiewicza w kierunku południowym mijając tory i dworek państwa Szamowskich (obecnie drukarnia fleksograficzna).
Postawił ją przed wojną dla swojej rodziny urzędnik Ministerstwa Komunikacji odrodzonej Polski, wieloletni kierownik Elektrycznej Kolei Dojazdowej EKD przemianowanej w 1951 roku na Warszawską Kolej Dojazdową WKD.
Rodzina
Ojciec – Wiktor Pejkowicz, urodził się w 1886 roku, żył 76 lat, zmarł w 1962 r.
Matka – Julia Pejkowicz, urodziła się w 1887 roku, żyła 75 lat, zmarła w 1962 r.
Córka – Krystyna Pejkowicz, urodziła się w 1912 roku, żyła 95 lat, zmarła w 2007 r.
Syn – Andrzej Pejkowicz, urodził się w 1915 roku, żył 26 lat, zginął w 1941 r.
Wiktor Pejkowicz
Wiktor Pejkowicz był urzędnikiem państwowym. Pracował w Ministerstwie Komunikacji, które w pewnych okresach nazywało się też Ministerstwem Kolei Żelaznych i Ministerstwem Kolei.
W sprawozdaniu z działalności dyrekcji kolei państwowej w Warszawie 1918-1928 Wiktor Pejkowicz wymieniany jest w dziale XII Koleje Wąskotorowe jako kierownik Działu Mechanicznego.
Przypomnimy, że 11 grudnia 1927 r. uruchomiono pierwszą na ziemiach polskich linię pociągu elektrycznego. Elektryczna Kolej Dojazdowa (EKD). Została wybudowana przez spółkę „Siła i Światło” i połączyła Grodzisk Mazowiecki z centrum Warszawy. Zaliczała się ona do kolei wąskotorowych. Zbudowana po odzyskaniu przez Polskę niepodległości miała rozstaw szyn jak w całej PKP. Nazwano ten rozstaw wąskotorowym w opozycji do zachowanego w dawnym zaborze rosyjskim szerokiego rozstawu szyn. Już w Polsce Niepodległej w Warszawie jeździły przedwojenne rosyjskie tramwaje na szerokich torach.
Wiktor Pejkowicz piastował stanowisko referendarza, potem starszego referendarza. Było to stanowisko urzędnicze w Polsce, w służbie cywilnej. Należało do grupy stanowisk specjalistycznych. Do zatrudnienia na stanowisku referendarza wymagane było wyższe wykształcenie.
W Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Komunikacji nr 12 z czerwca 1932 roku
w dziale Ruch służbowy w Ministerstwie Komunikacji mamy następujący zapis:
Przeniesienia ze względów służbowych do stałej służby w Ministerstwie Komunikacji w dotychczasowym charakterze służbowym i z dotychczasowem uposażeniem:
Pejkowicz Wiktor, St. Referendarz Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie, z równoczesnem przydzieleniem do Departamentu Ruchu.Nr. P. O. M/455/1 z 7/III. 1932.
W 1938 roku za zasługi w służbie państwowej Wiktor Pejkowicz otrzymał po raz pierwszy Złoty Krzyż Zasługi.
Nadanie zostało ogłoszone w Monitorze Polskim nr 256 z 8-11 listopada 1938 roku i podpisane przez prezydenta I. Mościcki, prezesa Rady Ministrów Sławoj Składkowskiego.
Służbowo można było zastać Wiktora Pejkowicza na ulicy Tarczyńskiej 11, gdzie już w 1927 roku poprowadzono wzdłuż ulicy Tarczyńskiej linię Elektrycznej Kolei Dojazdowej EKD. Ten odcinek EKD (od 1951 roku WKD) został zlikwidowany w 1963 roku.
Wiktor Pejkowicz figuruje w książce telefonicznej z lat 1930/31 jako naczelnik Działu Mechanicznego Kolei Dojazdowej.
W Ożarowie Mazowieckim Wiktor Pejkowicz wybudował dla rodziny piętrową, obszerną willę przy ulicy Mickiewicza 21 w dzielnicy Franciszkowo.
Angażował się również w sprawy lokalne. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Ożarowa, zainicjowanego w 1926 roku przez inż. Wincentego Majewskiego, który wcześniej (1911 rok) kupił majątek we wsi Franciszków i rozparcelował go.
Zgodnie z informacją ze strony OSP Ożarów Wiktor Pejkowicz szczególnie aktywnie pracował w komisji rewizyjnej OSP.
W Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej jest wykaz kont bankowych Banku PKO z roku 1935. Dla konta Towarzystwa figuruje inż. Wiktor Pejkowicz zamieszkały przy ulicy Mickiewicza.
W książce telefonicznej Warszawy i okolic z roku 1938 Wiktor Pejkowicz figuruje z numerem telefonicznym 15. Warto nadmienić, że w 1938 roku 46 osób prywatnych i instytucji posiadało w Ożarowie telefony.
Anegdota
Mieszkaniec Ożarowa Mazowieckiego pan Piotr Zieliński w Historii mówionej prezentowanej na stronie Biblioteki Publicznej w Ożarowie Mazowieckim opowiada anegdotę: gdy pociąg się opóźnił a pan Pejkowicz był na peronie, to naczelnik stacji był stawiany do pionu i nigdy taka sytuacja się nie powtórzyła. 1,23 min
Inżynier Wiktor Pejkowicz pracował po wojnie nadal w Dyrekcji Kolei Państwowych, w EKD (od 1951 roku WKD).
W 1955 roku Uchwałą Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. nr 0/158 – na wniosek Ministra Kolei – odznaczony zostaje wraz z wieloma innymi osobami „Medalem 10-lecia Polski Ludowej”. Monitor Polski M.P.1955.99.1387
Wiktor Pejkowicz zmarł w Ożarowie Mazowieckim w 1962 roku. Został pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Ołtarzewie.
Córka Krystyna Pejkowicz-Rewera
Krystyna Pejkowicz urodziła się w 1912 roku.
Ukończyła studia w roku akademickim 1934/35. Studiowała w Warszawie w Szkole Głównej Handlowej. Pracę dyplomową pisała na seminarium z Prawa i Taryf Kolejowych profesora Józefa Gieysztora.
Dzięki publikacji SGH Rocznik, Rok XI, wydanym w 1936 roku znamy temat jej pracy dyplomowej: Tramwaje miejskie w Warszawie. (L. dpi. 1088).
Pracowała w Ministerstwie Finansów. W roku 1938 wyszła za mąż za pana Rewerę.
Nie znamy jego imienia ani nie udało się ustalić informacji o rodzinie Rewera w Ożarowie. Są dwie poszlaki: informacja od 90. letniej mieszkanki Ożarowa, że Rewerowie wynajmowali mieszkanie w kamienicy Pejkowiczów i druga, że w tym samym roku co Krystyna pracę magisterską w SGH w Warszawie obronił Edward Rewera.
W roku 1955 Krystyna Rewera (z domu Pejkowicz) została odznaczona na wniosek Ministra Finansów „Medalem 10-lecia Polski Ludowej”.
Przeżyła 95 lat. Zmarła w 2007 roku.
Syn Andrzej Pejkowicz
Urodził się w 1915 roku.
Studiował w Politechnice Warszawskiej. Jest wymieniany w dokumencie Skład osobowy Plan Studiów w roku akademickim 1937/38 i 1938/39 w wykazie stowarzyszeń akademickich jako prezes Konfederacji Polskiej Młodzieży Akademickiej „Chrobria”.
Konfederacje nie różniły się zasadniczo w formach zewnętrznych i pracy wewnętrznej od korporacji.
W roku 1927 powstała „Falkonia” przy UW, „Chrobria” przy Politechnice Warszawskiej.
Jeden z przywódców tego środowiska, o genezie ruchu konfederackiego napisał, iż został on powołany po to „aby wyrwać młodzież z bierności ideowej i organizacyjnej”. W konfederacjach zwracano bardzo uwagę na przygotowanie fachowe członków (chodzi o przygotowanie zawodowe) i naukową stronę działalności. Obowiązywała struktura hierarchiczna, działacze mieli rekrutować się ze studentów jednej profesji. Dużo mniejsze znaczenie miała działalność rozrywkowo-towarzyska.
Konfederacje były znacznie ściślej, niż korporacje, powiązane z obozem narodowym, a na podstawie przytoczonych wspomnień można stwierdzić, iż właśnie ze skrzydłem narodowo-radykalnym.
Andrzej Pejkowicz zginął w wieku 26 lat w 1941 roku.
Cała rodzina spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Ołtarzewie.
Grażyna Lipska-Zaremba
Absolutnie błędna interpretacja stanowiska pracy W. Pejkowskiego w latach 1918-1928. Pejkowski pracował wówczas w wydziale IV dyrekcji PKP pod którą podlegało 7 kolei wąskotorowych. Pod dyrekcję podlegały następujące koleje wąskotorowe: Kujawska, Sierpc-Lubicz, Koleje Ostrołęckie, Rogów-Rawa-Biała, Mława-Przasnysz-Ciechanów, Bialsko-Podlaska-Janów-Konstantynów oraz Linia Wieluńska. W. Pejkowski zasiadając w administracji nadrzednej był kierownikiem działu mechanicznego, z którego korzystały zarządy wymienionych kolejek. W. Pejkowski nie miał nic wspólnego z koleją EKD/WKD.